Rüyamda eski mahalledeydim eski çocukluk arkadaşlarımla. Ama şimdiki yaşlarımızda gibiydik. Alpay, Fatih, rahmetli Haluk vardı. Bir de kendisini tanımadığım Empati isminde top sakallı bir genç. Belki bir çocuk daha. Berk de vardı kuzenim ama o balkonda gibiydi. Yukarıdan aşağıya cüzdan gibi bir şey atıyordu sanki. 3'e 3 maç yapıyor gibiydik. Her şey orada başlamıştı. Türkiye İzmit Bulvar Caddesi Müjdelen Apartmanı Arka Bahçe. Çok futbol oynadık orada. Mahalle maçları da yapardık. Rahmetli Alaattin Dedem vefat edipte babaannem oradaki evi dağıtıncaya kadar hep oradaydım. Sonra yine gittim. Çünkü rahmetli babaannemin kardeşi rahmetli Nuri Dayılar da o binada oturuyordu. Ne güzeldi çocukluğumuz. Yukarıda adı geçen arkadaşlarla aynı binada oturuyorduk. Daha başka pek çok arkadaş vardı. Biz de babaannemlerden haricen o binada oturduk bir dönem. 28 Haziran İlköğretim Okulu'na gittik ilk iki sene, sonradan Yahyakaptan'a taşınınca, çok sevdiğim öğretmenimden ve arkadaşlarımdan ayrılmak zorunda kaldım. Yahyakaptan'da da çok arkadaşım oldu. Orada da mahalle maçları yapardık, bir de sınıf maçları. O günlerdeki dostluklar şimdilerde pek yok gibi. Arkadaşlar çevremizden uçtu gitti. Herkes kendi aleminde. İnsanlar yalnızlaştılar sanki. Yalnızlık Allah'a mahsustur. İnsanlar beraber olmalılardır. İki sohbettir insanın neşesini yerine getiren. Babamı da balkona çağırıyorum hoş sohbet için. "Ben haybeden sohbeti sevmem Eray" diyor. Ben de yalnızlığımı yazarak atıyorum bir bakıma. Bu da bir nevi sohbet... :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder